Ağaç kabuğundaki tat Tarçın
Türk mutfağının özellikle tatlılarında çokça kullanılan baharatı tarçın, birçok baharatın olduğu gibi kökeni Güney Asya’ya dayanan bir bitki. Yaprak dökmeyen aromatik kokulu ağaç cinsi olan tarçın kendine özgü kokusuyla bilinir. Tarihçesi tarçının bilimsel adındaki cins adı olan Cinnamomum, Yunancadaki kinnamomon sözcüğünden gelir.
İnsanlık tarihinin en eski baharatlarından biridir. Tarçın M.Ö. 3000 Çinliler tarafından kullanılıyordu. Avrupa’da 16.dan 18.yya kadar en değerli ve pahalı baharatlarından biri sayılıyordu.
Üretimi esasen ağacın kurutulmuş kabukları ile yapılır. Kabukların dış kısmında mantar tabakası bulunur ve grimsi renklidir. Tarçın baharatı, ağacının gövde ve dal kabuklarının dış kısmı sıyrıldıktan sonra kalan iç kabuğun kurutup öğütülmesiyle elde edilir. Ayrıca kabuklarının iç içe konularak rulo gibi kıvrılmasıyla da çubuk tarçın elde edilir. Kokusu kuvvetli, kesin ve uzun süreli, tadı tatlımsı ve yakıcıdır.
Tarçın bitkisinin meyveleri uçucu yağ taşır.
Baharat olarak kullanılır.
Meyveleri de baharlı, lezzetli ve tarçın kokuludur, tarçın yerine kullanılır.
Tatlılara, özellikle de sütlü tatlılara çeşni olarak katılır.
Kahve, çikolata ve meyve soslarında, içeceklerde de yaygın olarak kullanılır.
