Ben bir kadınım. Bu önemli değil çünkü ben insanım. Bu evrende var olan en gelişmiş canlıyım. Bakışına vuruldum diye nağme yapan bir ses sanatçısı,’ buraya da bir tane uzaktaymış gibi gözüküp, aslında çok yakınımızda olan bir ağaç çizelim’ diyen ressamım. Gergin ipte atlayıp zıplayan, ağzından ateş püskürten bir akrobat, bir trapezci, bir cambazım. Farkında olmadan paylaşan, farkında olmadan paylaşmayan, farkında olup da hareket eden bütün özelliklere sahibim belki de…
Farkında olmadan paylaşırken, farkına varınca ‘ah böyle de güzelmiş’ diyebilecek kapasiteye sahip, beyni sınırsız olanım. Yolda yürürken, elimdeki dondurmayı görüp de annesine ‘ben de istiyorum’ diye seslenen çocuğu duyan insan olmalıyız. Hiç elini sürmemişken, ‘al ben henüz yemedim’ demeli belki de insan. İnsan dediğin böyle olmalı demek değil söylemek istediğim, sadece paylaşmak güzel!
Beklentisiz paylaşmak güzel belki de. O paylaşımın iletişiminin tadına varmak güzel olan. Soğuk havada, bir kenarda üşümesinden ve aç olmasından dolayı öylece kıvrılan bir sokak köpeğinin üstüne bir şey örtmek de paylaşım.
Evet buradaki palaşımda yardım etmek var değil mi? Elinde çok imkanı varken, senin elinde o kadar olmamasına rağmen, belki de senin durumun çok daha altta kalırken, elindekini sunmak bir paylaşım. Bir çırak, ustasına nitelendiremediği fikrini söylerken de kendinden bir şey paylaşmış olmaz mı?
İlk okul sıralarında yazılı olurken , iki öğrenci arasına çanta vesaire bir şeyler konulurdu. Biz bunu yanlış mı anladık?? Paylaşmayı neden tabulaştırdık..
Aslında hayat paylaşınca güzel.
Ahahah çok mu reklam oldu:))
